ÖYLE BİR GEÇER ZAMAN Kİ...

Aman Allah'ım... Ne çabuk büyümüşüm :)

Bazen düşünüyorum da,
hayat: 'tekrardan süregelen göreceli bir kavram...'
Daha dün annemin kollarına koşarken en sevdiğim kırmızı elbiseyle
dore bir gelinliğin içinde
elim; ilk görüşte aşk fantezilerini yalancı çıkarmayacak kadar gerçek bir sevgiyle gözlerime bakan adamın ellerinde,
sevdiklerimi;
görmemelerin imkansız olduğu şu kocaman dünyada, hiç görmeden kendisine şiirler yazdığım istanbulum'a değişerek
bahar misali bir yolculuğa adım atarken ilk kez
bilemezdim heralde hiçbir şeyin ve hiç bir kimsenin engel olamadığı şirine misali uykumu
tatlı bir böcüğün işgal edeceğini...
güzellemeleri tekrarlatıyorken hayat
bazende acıların eşiğinden atlıyor insan
büyürken öğreniyor herşeyi...
kaybedince anlıyor kıymetlileri
bir daha hiç anne olamayacağımı zannetmiştim henüz hayata gelmemiş
dört aylık bebeğimi kaybettiğimi söylediğinde doktor...
çok ağlamıştım
ve hiç bitmeyecek sanmıştım gözyaşlarım...
....

yine ağlıyorum
günlerden perşembe
apar topar gittiğimiz hastanenin doğum odasındayım
annem, babam dışarda
eşimi içeri almıyorlar aynı anda bir başka doğum daha varmış yan odada...
Canım acıyor...
Canın hep böyle acısın diyor doktor :)
onu da çok seviyorum
çünkü
anne olmama vesile oluyor
baş aşağı görüyorum ilk kez seni
ne kadar manidar; hayata baş aşağı geliyoruz,
hayat başımızın altında...
inceden kalınlaşan bir senfoni
ağlak ağlak
ve
bir çift göz kara kara
bana bakıyor

...

güzel kız
bu sabah uyurken mışıl mışıl yanına sokuldum usulca
hala bebek kokuyorsun öyle pamukça...

Başıma gelen en güzel şeysin sen
ve ben sadece çok mutluyum :)

.

.

.

Merhaba

Sevgili Hayat ben geldim...

:)